Henryk Kuna, „Głowa świętej”, 1926 r.
Powojenny odlew z brązu, pokryty czarną patyną, wymiary: 33 x 21 x 15 cm
„Głowa świętej” nawiązuje do słynnej rzeźby „Rytm”, eksponowanej przed pawilonem Józefa Czajkowskiego na Międzynarodowej Wystawie Sztuk Dekoracyjnych i Przemysłu Współczesnego w Paryżu w 1925 roku. Oryginał „Głowy świętej” powstał w roku 1926 i pokazywany był na wystawie zbiorowej w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie. Rzeźba nawiązuje do charakterystycznych w latach międzywojennych cech łagodności, rytmiki ruchu oraz zaokrąglonych form.
Henryk Kuna (1879-1945) debiutował w 1904 w warszawskiej Zachęcie. Jest jednym z najwybitniejszych polskich rzeźbiarzy działających w pierwszej połowie XX w. Należał do stowarzyszenia Rytm. Swoje rzeźby wystawiał na całym świecie na wystawach indywidualnych i zbiorowych. Najwcześniejsze prace powstawały pod wpływem sztuki impresjonizmu i twórczości Laszczki, następnie Aristide Maillola i Augusta Rodina. Ówczesna krytyka artystyczna rozpisywała się o nim entuzjastycznie i niekiedy zestawiała go z Xawerym Dunikowskim. Tworzył głównie portrety, biusty portretowe, postacie symboliczne.
LITERATURA:
– „Sztuki Piękne”, Rocznik siódmy, 1931, s. 152 (il.) (rzeźba prezentowana na wystawie zbiorowej w TZSP w Warszawie)
– Stefania Podhorska-Okołów, Polska radosna i Polska zadumana
(na obrazach Stryjeńskiej, w rzeźbach Kuny, na pastelach Wyspiańskiego), „Bluszcz” 1930 nr 47, s. 7 (il.)
W latach 20. artysta rezygnuje z zamaszystej formy z widocznymi śladami palców na rzeźbiarskiej materii na rzecz gładkiej powierzchni i stonowanej formy. Mówi o tym następująco: „Wynalazłem coś nowszego, nową odkryłem nutę w plastyce, inne wartości z odblaskiem dawnego piękna, ale (…) bardziej silne w koncepcji a przesiąknięte dużą dozą serca. Na to wszyscy reagują, nawet malutcy, działa to również jak narkotyk na najsilniejsze umysły. Sądzę, że odnalazłem siebie” (cyt. za Mieczysław Wallis, Henryk Kuna, Warszawa 1959, s. 15).
Od tego czasu w twórczości Kuny pojawiają się kobiece postacie, pogrążone w zadumie, lecz z subtelnym uśmiechem na twarzy. Cechą charakterystyczną „główek” Kuny były falowane włosy, o łagodnym, miękkim rytmie skontrastowanym z gładką powierzchnią rzeźbiarskiej powierzchni. Prezentowana praca jest doskonałym przykładem stylistyki Kuny spod znaku „Rytmu”.
Jeśli jesteście Państwo zainteresowani nabyciem tej rzeźby, zapraszam do kontaktu.