Andy Warhol – Zupa Campbella, 1968
👉 Prosty druk w jasnych kolorach mogłoby wykonać dziecko, jako kopia znanego, banalnego obiektu mógłby właściwie powstać w wyniku pomalowania zwykłej kolorowanki. Warhol chciał jednak zmusić widza do przemyślenia pojęcia „sztuka” i powodów, dla których jest ona tak czczona. Próbował zmienić postrzeganie roli artysty.
🌟 W 1962 roku Andy Warhol (1928 – 1987) wystawił w Nowym Jorku trzydzieści dwa sitodruki przedstawiające różne wariacje Puszek z zupą Campbella, świadomie kwestionując podstawowe założenia funkcji i percepcji sztuki i artysty w nowoczesnym społeczeństwie.
🌟 Grafiki były wystawione na półkach, przypominały ekspozycję sklepową. Była to konfrontacja z obowiązującymi poglądami na temat konsumpcji, stereotypów, oryginalności, indywidualizmu i sztuki wysokiej oraz masowej. Dodatkowo kwestionował pogląd, że artysta jest indywidualistą.
🌟 Doskonale znane amerykańskim konsumentom puszki zupy nigdy wcześniej nie były prezentowane jako sztuka wysoka. Pomidorowa była najlepiej sprzedającą się z zup Campbella, a jej etykieta przemówiła do artysty swoją przejrzystością. Był to wyjątkowo udany przykład przekazu informacji za pomocą minimum środków wizualnych.
🌟 Warhol twierdził, że zaletą konsumpcyjnego społeczeństwa jest to, że biedni mogą kupić to samo i doświadczyć tego samego, co bogaci. Puszka zupy Campbella była tym samym dla każdego, kto ją kupił. Warhol chciał osiągnąć podobny efekt na polu sztuki. Poza tym, zupa pomidorowa miała dla niego szczególne, osobiste znaczenie: „Jadłem tę zupę codziennie. Przez dwadzieścia lat miałem taki sam lunch każdego dnia.”
🙌 Ta ikona sztuki popartu jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych obrazów XX wieku. Śmiały, sprzeciwiający się regułom sztuki akademickiej popart rozwinął się z dadaizmu w opozycji do ekspresjonizmu abstrakcyjnego. Dzięki Warholowi popart stał się ruchem o międzynarodowej renomie.
🙌 W latach 50. Warhol był wziętym artystą komercyjnym – stał się jedną z najbardziej znanych i wpływowych postaci XX w. W latach 60. Konfrontował się ze światem sztuki, przedstawiając swoje wykonywane seryjnie wizerunki dóbr produkcji masowej, celebrytów i katastrof, opierając się na znajomości mechanizmów marketingu i reklamy. Sitodruk i inne technologie „przemysłowego” wytwarzania dzieł pozwalały mu na ich nieograniczone reprodukowanie, co stanowiło zaprzeczenie procesu właściwego dla tradycyjnych sztuk pięknych, w których umiejętności i osobowość artystów były integralną częścią ich dzieł.
🙌 Zachęcam do obejrzenia serialu dokumentalnego o życiu i twórczości Warhola pod tytułem „The Andy Warhol Diaries” na Netflix Documentaries.
Więcej na temat tego i innych obrazów można poczytać w książce Susie Hodge „Przewodnik po sztuce współczesnej”.